Me Jane / Drie Pees (2001)
Tijdens de toernees van “Vrouwendecamerone” en “Lysistrata” stapten heel wat vrouwen op me toe en begonnen hun eigen verhaal te vertellen. Dat fascineerde me zo, dat we beslisten om er een voorstelling mee te maken. Alweer vonden ze dat op radio en televisie interessant genoeg om er heel veel over te praten en dus vonden weer heel veel mensen de weg naar het theater. Dat deed me enorm veel plezier omdat het TV-werk dat ik ondertussen deed in “Familie” (VTM) me niet helemaal bevredigde. Mijn engagement voor vrouwenvraagstukken werd ook ineens au serieux genomen. Hoewel ik in gesprekken rond deze voorstelling de term “feministe” dikwijls ervaarde als een geuzennaam. Deze foto is van Filip Naudts, die vanaf dat moment onze vaste affichefotograaf werd.
Gelukkig nieuwjaar / Drie Pees (2001)
Tijdens de schrijfsessies voor “Me Jane” werd duidelijk dat comedians als Nigel Williams en Bert Kruismans een platform nodig hadden om door te groeien in het comedyvak. De eerste stap was het maken van een eindejaarsconferentie als trio samen met mij. “Gelukkig Nieuwjaar” werd in het najaar van 2001 een instant hit in Antwerpen. Tegelijkertijd smeedde 3 Pees plannen voor volavondshows met Williams (die toen al met succes rondtoerde met zijn debuutprogramma) en Kruismans. In 2002 en 2003 kwamer er ondertussen nieuwe versies van het spektakel.
De Vaginamonologen / Drie Pees (2002)
Na een voorstelling van “Lysistrata” (1998), mijn tweede solo, vertelde Frank Aendenboom me over “the vagina monologues”. Hij had er een klein berichtje over gelezen in de “New Yorker” en het leek hem wel iets voor mij. Hij had gelijk, maar we moesten eerst nog twee andere producties (“Lysistrata” en “Me Jane”) die al aangekondigd en verkocht waren, afwerken. Tegen de tijd dat onze versie in première ging, was er rond het stuk een wereldwijde hype ontstaan. Dat bracht ons in het centrum van een mediastorm, die een nooit geziene massa volk naar het theater lokte. Een ervaring die me in veel opzichten deed denken aan de periode van “Pak ‘m Stanzi”. Het feit dat ik ook in de productie mocht zingen en omringd werd door vier fantastische pianistes, bracht me veel herinneringen die ik de rest van mijn leven zal koesteren. Eén van de meisjes beviel vlak voor de première trouwens van een dochter die ze –voor we mekaar hadden ontmoet- Stanzi noemde. De wereld is klein.
Wat van de nacht verwacht wordt (2004)
Na 7 jaar solo op de planken, snakte ik ernaar om nog eens een echt toneelstuk te doen. We sloegen de handen in elkaar met Herbert Flack en vonden dit stuk van Michael Weller. Door onze respectievelijke fanbasis, waren we wel zeker van een bepaald publieksbereik, maar dat het stuk zo zou aanslaan, hadden we niet verwacht. Uiteindelijk brengen we een zeer klassieke voorstelling, die een goed verhaal vertelt met geweldige dialogen. Het publiek reageerde vanaf de eerste try-out enthousiast. De rol die ik speelde, Claire Vandewiele, was ook een fascinerend personage, met een groot geheim. Iedere avond ontdekte ik nog nieuwe kantjes van haar.
Fuck You (Menopauzemonoloog) / Drie Pees (2005)
Ik kreeg van uitgeverij Van Halewyck de vraag om een boek te maken rond mijn 50ste verjaardag. Met de ervaring van “penismonoloog” en “België voor Beginners” op zak besloot Peter Perceval er een totaalproject van te maken samen met een theatervoorstelling. Het ruwe materiaal en de brainstorms voor de shows werden bewerkt tot een samenhangend boekverhaal en beiden kwamen tegelijkertijd uit. Omdat ik in mijn shows altijd een verhaal wil vertellen dat herkenbaar is voor alle vrouwen in het publiek, besloten we het geheel op te hangen aan de voorbereiding op de menopauze van een 50-jarige. De Show sloeg in als een bom en werd zo mogelijk nog succesvoller dan “de vaginamonologen”. De generatie van de babyboomers leek het bevrijdend te vinden dat er een performer was opgestaan die het voor hen opnam en aan de wereld kon tonen dat ze er nog stevig konden invliegen. De toernee in het gezelschap van de legendarische orkestleider Freddy Sunder en muzikant Dan Ellery, zorgde ervoor dat ik erkenning kreeg als comedienne bij het publiek.
Het Goede Lijf / Drie Pees (2006)
Na het succes van de Vlaamse versie van “de vaginamonologen” was het logisch dat Eve Ensler haar opvolger aanbood aan 3 Pees. Alweer verrasten we de Amerikanen door onze eigenzinnige interpretatie. Waar overal elders het stuk elke avond werd gespeeld door 3 andere vrouwen die de tekst van Ensler quasi voorlazen, koos regisseur Peter Perceval in Vlaanderen voor een vaste cast die vooraf zijn eigen interpretatie van de teksten gaf. Janine Bischops en Mitta Van der Maat, kwamen mij gezelschap houden voor deze productie. We gaven daarbij ongegeneerd autobiografisch commentaar bij de teksten van Ensler die handelden over de dictatuur van het schoonheidsideaal in een doorsnee vrouwenleven. Ook deze productie werd weer een megasucces met een uitverkochte toernee van 14 maanden.
Gestript & gestroopt / Drie Pees (2008)
Jezelf altijd opnieuw uitvinden voor een soloshow is een bijzonder discipline en dus ging ik voor mijn 6de soloproductie in zee met striptekenares Ilah (o.a. bekend van Cordelia). Ilah schreef en tekende samen met Dennis Vanslembrouck en Peter Perceval 6 animatiefilmpjes rond mij. In de show werden de filmpjes gebruikt als intro op conferences. Deze unieke combinatie van talent zorgde voor een spraakmakend geheel, dat meer dan een jaar lang volle zalen lokte overal. Op 8 maart 2009 speelde ik met deze show bovendien mijn 1000ste solovoorstelling voor een uitverkochte stadsschouwburg in Antwerpen en ik kreeg die dag ook onverwacht bezoek en bloemen van vakbroeders Geert Hoste en Gaston Berghmans.
Obsceen / Drie Pees (2009)
Meer dan 25 jaar geleden creëerde Jan Decleir met zijn versie van “Obscene Fabels” een mijlpaal in de Vlaamse theatergeschiedenis. Sindsdien wordt elke nieuwe versie van de voorstelling getoetst aan zijn indrukwekkende performance. Nochtans was de originele tekst door Dario Fo geschreven voor zijn vrouw, actrice Franca Rame. Die durfde uiteindelijk de uitdaging niet aan door de “pittige erotische passages” in het verhaal “de poezemuis”. We moesten van Fo zelf de toestemming krijgen om de verhalen door een vrouw te laten spelen en dat was uiteindelijk geen probleem. Deze teksten vormden een welkome theatrale afwisseling op het comedymateriaal dat ik ondertussen al 12 jaar deed.
